Kontrollimi i rregullt i gjinjve më bëri të gjeja masën që nuk shkonte

Në tetor 2019, në një grup të cilin e frekuentoj, erdhi një person nga Coppafeel për të na folur për rëndësinë e kontrollit të rregullt të gjoksit. Isha gati të mos shkoja në takim duke menduar se nuk vlente për mua, pasi isha e re, e shëndetshme dhe nuk kisha histori familjare me kancer gjiri.

Fatmirësisht, më në fund vazhdova dhe që atëherë marr një mesazh mujor që më kujton të kontrolloj veten.

Pikërisht gjatë një prej kontrolleve të mia gjeta një gungë sa një bizele në gjoksin tim. I kërkova burrit tim ta kontrollonte gjithashtu dhe nëse e kishte vënë re më parë. Pas disa ditësh nuk kishte ndryshuar fare, kështu që fola me mjekët.

Më në fund u diagnostikova me kancer gjiri në një ditë të premte, 13 Nëntor 2020. Zakonisht nuk jam normalisht një person supersticioz, por mendoj se ishte kulmi i fatit tim të keq, e premte data 13.

Të mos shihesha me miqtë dhe familjen ishte e vështirë

Çuditërisht, të gjithë u tronditën nga diagnoza ime.

Ishte e vështirë t’ua thoje njerëzve, pasi nuk mund të shihnim askënd ballë për ballë për shkak të COVID-19. Jo shumë kohë më vonë, ne patëm një karantinim të plotë në Krishtlindje – kështu që nuk kishte përqafime ngushëlluese dhe shkëmbime lotësh që zakonisht priten, dhe mendoj se kjo e bëri më të vështirë përpunimin e lajmit.

I vetmi person që mund të më mbështeste plotësisht gjatë gjithë udhëtimit ishte burri im.

Dy djemtë e mi, 11 dhe 8 vjeç, gjithashtu më ndihmuan në të gjitha. Kam pasur disa njerëz që më kanë thënë se nuk do kishin mundur të bënin ato që kam bërë unë gjatë gjithë kësaj kohe, por nuk ke zgjedhje. Duhet të vazhdosh, duhet të gjesh një mënyrë për të vazhduar – dhe, për mua, djemtë e mi ishin arsyeja.

Gjithashtu besimi im si i krishterë më ndihmoi shumë. Duke ditur se Perëndia po kujdeset për mua dhe se unë mund të besoj tek Ai më largoi shumë stresin.

Ndihesha fajtore që kanceri im ishte po aq ‘i keq’ sa i grave të tjera

Unë isha relativisht me fat, në skemën e trajtimeve të kancerit, që më duhej vetëm një mastektomi. Fillimisht ishte një lumpektomi me radioterapi, por ata gjetën shumë DCIS (Ductal Carcinoma in Situ) të shpërndara nëpër gjoks gjatë mamografisë sime.

Pas operacionit, ndihesha fajtor që nuk kisha më nevojë për trajtim dhe se kanceri im nuk ishte aq “i keq” sa i grave të tjera.

Duke lexuar komentet e mëparshme, zbulova gjithashtu se kishte njerëz që thoshin se nëse nuk ke nevojë për trajtim të mëtejshëm, atëherë nuk ke pasur vërtet kancer dhe unë nuk kisha nevojë për atë negativitet në jetën time.

Pas gjithë stresit të vitit të kaluar, ne po presim me padurim një Krishtlindje familjare

Përveçse nuk mund të shkoja te grupet mbështetëse personalisht, pandemia më preku në mënyra të tjera. Nuk më lejohej të kisha njerëz me vete në kontrollet në spital dhe data ime e operacionit vazhdoi të shtyhej. Mu desh të reduktoja dhe punën që bëja nga shtëpia dhe kjo ndikoi si financiarisht ashtu edhe mendërisht.

Këtë vit, ne do të festojmë një Krishtlindje të madhe familjare për të kompensuar vitin e kaluar dhe për të festuar se gëzojmë shëndet të mirë.

Për sa kohë që rregullat e COVID-19 nuk ndryshojnë, vëllai im dhe e dashura e tij do të vijnë nga Franca, motra ime nga Kamboxhia dhe vëllai im tjetër dhe familja e tij nga Londra. Nuk na kujtohet hera e fundit që të katër ishim bashkë për Krishtlindje!