Duhen një mesatare prej 8.6 vitesh nga fillimi i simptomave për shumicën e grave që të diagnostikohen me këtë sëmundje. Ka shumë arsye për këtë vonesë, përfshirë faktin që diagnoza kërkon operacion. Simptomat e mia ishin aq të rënda sa bëra operacion dhe u diagnostikova brenda gjashtë muajsh.

Prapëseprapë, edhe kur e mora përgjigjen nuk isha plotësisht e përgatitur për të ardhmen time me endometriozë. Këto janë gjërat që m’u deshën vite për t’i mësuar, dhe që do të kisha dashur t’i dija që në fillim.

1. Jo të gjithë mjekët janë ekspertë të endometriozës

Unë kisha një mjeke gjinekologe të mrekullueshme por ajo nuk ishte e specializuar për të trajtuar një gjendje aq të rëndë sa e imja. Ajo kreu dy operacionet e mia të para, por unë fillova të kisha dhimbje të mëdha pas këtyre dy operacioneve.

Unë vazhdova dy vjet në betejën time para se të mësoja për operacionin e jashtëqitjes – një teknikë që Fondacioni Endometriosis i Amerikës e quan “standardin e artë” për trajtimin e endometriozës.

Shumë pak mjekë në Shtetet e Bashkuara janë të trajnuar në kryerjen e kirurgjisë së jashtëqitjes, dhe sigurisht që mjekja ime nuk ishte. Në fakt, në atë kohë, nuk kishte mjekë të specializuar në shtetin tim, Alaska. Unë shkova në Kaliforni tek një gjinekolog i certifikuar, i cili gjithashtu është i trajnuar në specialitetin e endokrinologjisë riprodhuese. Ai kreu tre operacionet e mia të ardhshme.

Ishte e kushtueshme dhe kërkon shumë kohë, por në fund të fundit, shumë e vlefshme për mua.

2. Njihni rreziqet e çdo ilaçi që merrni

Kur fillova diagnozën time, ishte ende e zakonshme që mjekët të rekomandonin leuprolide për shumë gra me endometriozë. Është një injeksion që synon të vërë një grua në menopauzë të përkohshme. Për shkak se endometrioza është një gjendje e krijuar nga hormonet, mendimi është që duke ndaluar hormonet, sëmundja mund të ndalet gjithashtu.

Disa njerëz pësojnë efekte anësore të konsiderueshme negative ndërsa provojnë trajtime që përfshijnë leuprolide. Për shembull, në një studim të 2018 që përfshin adoleshentët femra me endometriozë, efektet anësore të një trajtimi që përfshinte leuprolide ishin humbje e kujtesës, pagjumësi dhe afshe të nxehta.

Për mua, gjashtë muajt që kalova me këtë ilaç, ishin ato që e ndieja veten më të sëmurë. Flokët më ranë, nuk e kaloja dot ushqimin poshtë dhe fitoja shumë kile, ndërkohë që ndihesha e lodhur dhe e dobët çdo ditë.

Më vjen keq që e kam provuar këtë ilai dhe nëse do të dija më shumë për efektet anësore të tij, do ta kisha shmangur atë.

3. Kërkoni një nutricionist

Gratë që diagnostikohen në fillim me endometriozë ka gjasa që të dëgjojnë shumë njerëz që flasin për dietën e endometriozës. Është një dietë goxha ekstreme e eliminimit të kësaj sëmundje për të cilën betohen shumë gra se funksionon. E provova disa herë, por gjithnjë më bëri të ndihesha më keq.

Vite më vonë vizitova një nutricionist dhe bëra testimin e alergjisë. Rezultatet treguan ndjeshmëri të lartë ndaj domateve dhe hudhrave – dy ushqime që i kam përdorur gjithmonë në sasi të mëdha ndërsa isha në dietën e endometriozës. Kështu që, ndërsa isha duke eleminuar glutenin dhe qumështin në përpjekje për të zvogëluar inflamacionin, unë shtoja ushqime për të cilat isha shumë e ndjeshme.

Shkoni tek një një nutricionist përpara se të bëni ndryshime të mëdha diete vetë. Ata mund t’ju ndihmojnë të formuloni një plan që është më i miri për nevojat tuaja personale.

4. Jo të gjitha mund ta mundin infertilitetin.

Kjo është një nga gjërat më të vështira për t’u kapërdirë. Unë kam luftuar për një kohë të gjatë, me shëndetin tim fizik dhe mendor duke paguar çmimin e kësaj sëmundje. Dhe po ashtu pasojat i vuajti llogaria ime bankare.

Hulumtimet kanë zbuluar se 30 deri 50% e grave me endometriozë janë jopjellore. Ndërsa të gjitha duan të kenë shpresë, trajtimet e fertilitetit nuk janë të suksesshme për të gjitha. Ato nuk ishin për mua. Unë isha e re dhe e shëndetshme por as paratë dhe as hormonet nuk mundën të më siguronin një shtatzëni.

5. Gjërat mund të funksionojnë më mirë nga sa keni ëndërruar

M’u desh shumë kohë që të pajtohesha me faktin se kurrë nuk do të mbetem shtatzënë. Unë me të vërtetë kalova fazat e pikëllimit: mohimi, zemërimi, depresioni dhe më në fund, pranimi.

Menjëherë pasi arrita atë fazë pranimi, m’u dha  mundësia për të adoptuar një vajzë të vogël. Ishte një mundësi që nuk kisha qenë e gatshme ta konsideroja vetëm një vit më parë. Por ishte koha e duhur dhe zemra ime kishte ndryshuar.

Sot, ajo vajzë e vogël është 5 vjeç. Ajo është drita e jetës sime, dhe gjëja më e mirë që më ka ndodhur ndonjëherë. Unë me të vërtetë besoj se çdo lot që derdha gjatë rrugës kishte për qëllim të më çonte drejt kësaj vogëlusheje.

Nuk po them që birësimi është për të gjithë. Unë as nuk po them se të gjithë do të kenë të njëjtin fund të lumtur. Unë thjesht po them se dëshiroj të kem besim se gjithçka mund të funksionojë.

6. Kërkoni mbështetje

Ballafaqimi me endometriozën ishte një nga gjërat më izoluese që kam përjetuar ndonjëherë. Isha 25 vjeç kur u diagnostikova për herë të parë, ende e re dhe beqare.

Shumica e miqve të mi po martoheshin dhe kishin fëmijë. Unë po shpenzoja të gjitha paratë e mia për operacione dhe trajtime, duke pyetur veten nëse do të kisha ndonjëherë ndonjë familje. Ndërsa miqtë e mi më donin, ata nuk mund ta kuptonin, gjë që e bëri të vështirë për mua t’u tregoja atyre se çfarë po ndjeja.

Ky izolim e bën edhe më të pashmangshëm depresionin.

Endometrioza rrit ndjeshëm rrezikun e ankthit dhe depresionit, sipas një studimi për vitin 2017. Nëse jeni duke luftuar me këtë sëmundje, dijeni se nuk jeni vetëm.

Një nga gjërat më të mira që bëra ishte gjetja e një terapisti që mund të më ndihmonte të punoja me depresionin që po përjetoja. Kam kërkuar gjithashtu mbështetje në internet, përmes blogeve dhe mesazheve të ndryshme. Unë jam ende e lidhur sot me disa nga ato gra që “takova” në internet 10 vjet më parë.

Gjeni mbështetje kudo që të keni mundësi. Ju nuk duhet të përballeni vetëm me këtë.- Nga Leah Campbell

Lexo edhe: Problemet e grave që janë të vështira për t’u diagnostikuar